Dit schreef uitgeverij Boekscout over mijn boek 'Project 16- de hakkenvrouw':
Project 16 leest als een trein! Bijzonder, aangezien je als lezer invalt bij het wachten op een trein die maar niet lijkt te komen. De spanning in het verhaal loopt al snel op, waardoor het voelt alsof je zelf op het perron staat. Komt de trein überhaupt? Maar wat áls hij komt? De spontane dialogen en de zich langzaam ontvouwende karakterschets van het hoofdpersonage maken dit boek tot een sterke psychologische roman die maatschappelijke thema’s niet schuwt.
Project 16 leest als een trein! Bijzonder, aangezien je als lezer invalt bij het wachten op een trein die maar niet lijkt te komen. De spanning in het verhaal loopt al snel op, waardoor het voelt alsof je zelf op het perron staat. Komt de trein überhaupt? Maar wat áls hij komt? De spontane dialogen en de zich langzaam ontvouwende karakterschets van het hoofdpersonage maken dit boek tot een sterke psychologische roman die maatschappelijke thema’s niet schuwt.
Verkrijgbaar via www.bol.com
Achteraf betreurde Natas haar beslissing de nachttrein, de pociąg, te boeken voor die avond. Veel te koud voor de tijd van het jaar, op dat station. Had ze dat maar tegen zichzelf gezegd. Nu zou het perron, de raspende luidspreker, die nacht voor altijd in haar geheugen gegrift staan. Ze nam plaats op de bank, naast een andere reizigster die niet opkeek uit haar boek. Achter haar het geluid van hoge hakken op de stenen stationstegels. Ze bogen af naar de andere bank, op perron twee. Verbazingwekkend genoeg was deze vrouw ook een reizigster. Met een rugzak. En een flesje water in haar hand. De luidspreker schraapte haar keel. ‘It’s not permitted to use your own drink or food on the platform’. De hakkenvrouw keek kwaad achterom. En zette de fles aan haar mond.
